Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η απομόνωση έγινε καθημερινότητα για πολλούς από εμάς. Η μοναξιά σκεπάζει τις καρδιές, και ο φόβος να μη μολύνουμε τους αγαπημένους μας είχε αποξενώσει τις σχέσεις μας. Ζούσα τότε σε μια πολυκατοικία, όπου οι περισσότεροι γείτονες είχαν κλειστεί στα διαμερίσματά τους, μακριά από οικογένεια και φίλους. Ένα από τα πρόσωπα που μου έκανε εντύπωση ήταν μια ηλικιωμένη γιαγιά, η οποία είχε συνηθίσει να βλέπει τα παιδιά και τα εγγόνια της κάθε Σαββατοκύριακο. Αλλά τώρα, λόγω των απαγορεύσεων, ήταν μόνη της.
Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, παρατηρούσα τη γιαγιά αυτή να μένει ολοένα και πιο κλεισμένη στον εαυτό της. Ήταν φανερό πως η απουσία της οικογένειάς της την είχε επηρεάσει βαθιά. Οι σκέψεις για το πόσο δύσκολο πρέπει να ήταν για εκείνη, να μη βλέπει τα αγαπημένα της πρόσωπα, δεν με άφηναν να ησυχάσω. Έτσι, πήρα μια απόφαση. Ήθελα να της κάνω ένα δώρο, κάτι που θα της έδινε ελπίδα και χαρά. Ένα κερί.
Η Προετοιμασία του Κεριού
Δεν ήθελα να της δώσω απλά ένα κερί. Ήθελα να φτιάξω κάτι ιδιαίτερο. Ένα κερί που θα μύριζε σαν την άνοιξη. Σαν τα λουλούδια που ανθίζουν όταν η φύση ξαναγεννιέται. Ήθελα αυτό το κερί να είναι σύμβολο ότι η άνοιξη θα έρθει ξανά, ότι τα σπίτια μας θα ανοίξουν και οι άνθρωποι θα ξανασυναντηθούν. Το έφτιαξα με πολλή προσοχή και αγάπη, προσπαθώντας να αποτυπώσω αυτό το μήνυμα μέσα στο άρωμα και το φως του.
Η Στιγμή της Επαφής
Μόλις το κερί ήταν έτοιμο, ήξερα πως έπρεπε να της το δώσω, αλλά ήθελα να είμαι προσεκτικός. Ο φόβος του ιού ήταν διάχυτος, και δεν ήθελα κανένας να με δει χωρίς τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Φόρεσα τη μάσκα μου, γάντια, και πλησίασα τη πόρτα της. Χτύπησα απαλά και περίμενα, με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Δεν ήθελα να με θεωρήσουν ανεύθυνο που πλησίασα την ηλικιωμένη γυναίκα.
Όταν άνοιξε την πόρτα, είδα στο βλέμμα της μια απορία αλλά και μια γλυκιά έκπληξη. Της εξήγησα με λίγα λόγια πως ήθελα να της κάνω αυτό το δώρο για να της δώσω λίγη χαρά, και της άφησα το κερί. Είπα πως αυτό το κερί είναι η “άνοιξή” μας. Το φως που θα μας οδηγήσει ξανά στην κανονικότητα, όταν όλα αυτά θα έχουν τελειώσει.
Η Συγκίνηση της Γιαγιάς
Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Δεν ήταν απλά το κερί που της πρόσφερα, αλλά η πράξη καλοσύνης που της θύμισε ότι δεν ήταν μόνη της, ότι κάποιος την σκέφτηκε. Η γιαγιά μου ευχήθηκε υγεία και ασφάλεια, και με ευχαρίστησε με όλη της την καρδιά. Αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή ήταν ανεκτίμητο. Η ευγνωμοσύνη της με γέμισε, και ήξερα πως αυτό το κερί δεν ήταν μόνο ένα αντικείμενο. Ήταν ένα μήνυμα, μια υπόσχεση ότι τα δύσκολα θα περάσουν.
Το Κερί της Άνοιξης
Αυτό το κερί έγινε για μένα κάτι πολύ περισσότερο από μια πράξη φροντίδας. Έγινε σύμβολο της ελπίδας, της αναγέννησης. Όπως η άνοιξη φέρνει νέα ζωή, έτσι και εμείς θα βγούμε από αυτό το σκοτάδι. Και κάθε φορά που θυμάμαι αυτή τη στιγμή, αναλογίζομαι πόσο σημαντικές είναι οι μικρές πράξεις καλοσύνης, ειδικά όταν όλα γύρω μας φαίνονται αβέβαια.